Jednakowoż, król znał występki Tezeusza i gdy ten tylko spróbował pewnego wieczora wejść po winorośli do komnat królewny, zamiast białolicej, spotkał kilku osiłków w zbrojach od których dostał po łbie. Nazajutrz wrzucono go do rzeczonego labiryntu. Jak już wspomnieliśmy, Tezeusz był lalusiem. Tak więc, nawet do labiryntu wrzucano go pięknie ubranego – miał na sobie gustowne spodenki z lycry i wełniany sweter od babci który wprost ubóstwiał. Kiedy już wrzucono go do lochu i zamknięto drzwi, mała niteczka jego swetra zaczepiła się o drzazgę...
Tezeusz nie zauważył tego i poszedł szukać dziewcząt, które niedawno wrzucono do labiryntu... Błąkał się tak przez jakiś czas, aż nagle ktoś stuknął go w ramię. Odwrócił się – a tu potwór jakich jeszcze dotąd nie widział (a widział już wiele, niejednokrotnie budził się rano z myślą co ja tutaj robię i co ja tutaj robiłem). Jednak tuż po tym spostrzegł, że babciny sweter stał się jedną długą nitką – słowem – spruł się. Był pewien, że to sprawka Minotaura. „Pewnie spruł mi sweterek i teraz myśli, że jeszcze mnie wystraszył! Niedoczekanie!” – myślał waląc na lewo i prawo gumą ze swoich sexy bokserek. Wobec takiej siły agrumentów potwór nie miał szans – skapitulował, a następnie został zdekapitowany. A Tezeusz po nitce do drzwi wrócił, ogłosił że bestia nie żyje i w końcu bzyknął Ariadnę. W sumie zrobił jej trójkę dzieci i nawiał na Maltę. Później pisał do niej listy ale w sumie kogo to obchodzi...


Na poprzednich lekcjach...